Utalentowany artysta, działacz konspiracyjny, więzień KL Auschwitz i przyjaciel rotmistrza Witolda Pileckiego, powstaniec warszawski, emigrant. Życiorys Wincentego Gawrona był bogaty, jednak wciąż pozostaje mało znany wśród mieszkańców miasta i gminy Limanowa. Uroczystości zorganizowane przez Stowarzyszenie Kulturalno-Oświatowe Ziemia Limanowska pod patronatem Starosty Limanowskiego miały na celu upamiętnienie wybitnego artysty i bohatera wojennego w 30. rocznicę jego śmierci.
Pierwsza część obchodów odbyła się w sali obrad Starostwa Powiatowego. Karol Wojtas wygłosił referat pt. „Wincenty Gawron – artysta, żołnierz, więzień KL Auschwitz, działacz społeczny”. Limanowski historyk skupił się niełatwych losach Wincentego Gawrona. Drugi referat był poświęcony ostatniemu witrażowi zaprojektowanemu przez artystę, a znajdującemu się w bazylice limanowskiej. O witrażu „Stany mieszczański i chłopski składają hołd Najświętszej Opatrzności” mówił prof. nadzw. dr hab. Józef Szymon Wroński. Z kolei Damian Król zaprezentował tablicę pamiątkową, której pomysłodawcą był śp. Marcin Król. Damian Król pokreślił, że rondo budowane w Limanowej powinno mieć imię Wincentego Gawrona.
Drugim punktem uroczystości była msza św. Bazylice Matki Boskiej Bolesnej w Limanowej. Następnie starosta Mieczysław Uryga oraz radni powiatowi, Stefan Hutek i Marian Wójtowicz, złożyli wiązankę i zapalili znicze na grobie Wincentego Gawrona na limanowskim cmentarzu.
Życiorys Wincentego Gawrona opisał Karol Wojtas.
Wincenty Gawron urodził się 28 stycznia 1908 roku w Starej Wsi, a zmarł 25 sierpnia 1991 roku w Nowym Sączu. Był synem Jana Gawrona – wieloletniego wójta Starej Wsi oraz Anny z Dębskich. Szkołę powszechną ukończył w Limanowej. Kontynuował naukę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych we Lwowie, a następnie w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. Tam uczył się u takich artystów jak Karol Homolacs czy Henryk Uziembło. Od 1935 roku studiował grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Tam rozwinął swój nieprzeciętny talent artystyczny, studiując grafikę pod kierunkiem wybitnych profesorów, między innymi Stanisława Ostoi Chrostowskiego. W Warszawie podjął pracę w Towarzystwie Ochrony Sztuki Ludowej. Był także pracownikiem Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz członkiem Towarzystwa Popierania Artystycznego. Dla Muzeum Etnograficznego w Krakowie i Muzeum w Katowicach wykonywał plansze etnograficzne.
Po wybuchu II wojny światowej jesienią 1939 roku Wincenty Gawron powrócił w rodzinne strony i związał się z polskim ruchem oporu. Był członkiem Związku Czynu Zbrojnego, którego założycielem był Franciszek Znamirowski ze Starego Sącza. Wincenty Gawron organizował bojowe komórki tej organizacji na terenie powiatu limanowskiego. Został aresztowany przez Gestapo w grupie dwudziestu osób 18 stycznia 1941 roku w Mordarce, kiedy przebywał u swojej siostry Marii Biernat. Przez pięć tygodni był przetrzymywany w więzieniu w Nowym Sączu, następnie został przewieziony do więzienia w Tarnowie, skąd 5 kwietnia 1941 roku został wywieziony do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz. Tam Wincenty Gawron stał się numerem obozowym 11237. W obozie zaprzyjaźnił się z rotmistrzem Witoldem Pileckim (który w obozie przebywał, jako Tomasz Serafiński). Wincenty Gawron pracował w najpierw w Abbruchkommando a następnie w obozowej rzeźbiarni. W owej „rzeźbiarni”, w której pracowali wybitni polscy artyści, uwięzieni przez Niemców w obozie koncentracyjnym, Wincenty Gawron poznał Xawerego Dunikowskiego i Bronisława Czecha. W obozie malował portrety, karykatury oraz projektował i rzeźbił różne przedmioty na zlecenie władz KL Auschwitz.
W maju 1942 roku Wincenty Gawron z drugim więźniem, Stefanem Bieleckim, uciekł z podobozu w Harmężach. Po licznych perypetiach dotarł w rodzinne strony. Tu ukrywał się oraz związał się z 1. PSP AK. We wsi Kicznia utworzył oddział AK. Zagrożony ponownym aresztowaniem przez Niemców wyjechał do Warszawy. Po wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 roku wziął w nim czynny udział, walcząc między innymi w zgrupowaniu „Róg”. Walczył na Starym Mieście i w Śródmieściu. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie, z którego uciekł. Następnie został aresztowany przez NKWD, ale i tym razem zdołał zbiec. Następnie wydostał się z Polski przez Czechosłowację i udał się do Italii, gdzie trafił do II Korpusu Polskiego we Włoszech. Tam ponownie spotkał rotmistrza Witolda Pileckiego.
Po demobilizacji armii Andersa Wincenty Gawron udał się na emigrację najpierw do Kanady, a później do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał w Chicago, gdzie stworzył prywatne Muzeum Józefa Piłsudskiego, w którym zgromadził liczne militaria i przedmioty związane z historią polskiego oręża. W Stanach Zjednoczonych tworzył różnego rodzaju grafiki, obrazy projektował witraże oraz pisał. W miarę zmian w PRL i rozluźnieniu sytuacji politycznej zaczął odwiedzać ojczyznę.
Doświadczenia z okresu obozowego znalazły wyraz w obrazach, grafikach i rysunkach Wincenta Gawrona. Wiele tych prac, powstałych podczas pobytu w obozie, jak i po wojnie, artysta przekazał Państwowemu Muzeum Auschwitz – Birkenau w Oświęcimiu. Swoje wspomnienia z pobytu w KL Auschwitz Wincenty Gawron spisał pod tytułem „Ochotnik do Oświęcimia”, które zadedykował pamięci Witolda Pileckiego. Zostały one wydane w latach 90. XX wieku.
Podczas kolejnego pobytu w Polsce w 1991 roku zmarł w szpitalu w Nowym Sączu. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Limanowej w obrębie cmentarza wojennego 366 przy ścianie pomnikowej.
fot. Tv28 oraz Stowarzyszenie Kulturalno-Oświatowe Ziemia Limanowska
